Regels volgen
Teamdag. Dat is lang geleden. Als zovelen hebben we lange tijd thuis gewerkt door de Corona maatregelen.
Een hele dag werken we in deze teamdag samen met trainers aan verschillende opdrachten om dichter bij elkaar te komen.
Het donker is al gevallen als we de dag afsluiten. We kunnen zonder QR toegangscode een borrel buiten drinken.
Ineens wordt er toch QR gehanteerd. Regels moeten gevolgd worden, luidt het antwoord.
Wat nu? Drie collega's zijn al doorgelopen naar binnen nadat hun code is gecheckt.
De rest van de groep, 12 teamleden, deinst terug en blijft buiten achter. Dit was niet de afspraak en hoe kiezen we hiermee om te gaan?
Twee van de collega's binnen kijken vragend om naar buiten, waar blijft jullie nou? De derde zit met zijn rug naar ons toegekeerd.
Het implodeert. Geen afhechting. Een krater is geslagen. Een open wond is zichtbaar en voelbaar.
Hart volgen
Als een schouwspel zie ik vanaf buiten de overige mensen die net als onze drie collega's binnen zitten. Ze zitten in centrale verwarming, in kunstlicht, borrelen, kletsen.
Ik voel een diepe leegheid. Wil wegrennen naar huis. Nee. Blijf staan. Kijk vanuit mezelf een leegheid aan.
Het is zuiverend koud buiten, ik houd mezelf warm met een sjaal. De woorden 'we sluiten met zijn allen de dag af en anders niet', komen als sterrenlicht voorbij.
De drie andere collega's worden uit het clubhuis gehaald. Waarvan een nog zegt: wie heeft er QR en gaat ergens anders mee borrelen?
Oorverdovende Stilte.
Ik wil nog steeds maar 1 ding: naar huis.
We proberen het toch nog enigszins af te sluiten, dralend daar buiten bij het clubhuis.
Een grapje, een grolletje wordt gemaakt. Er volgt geen gelach.
De trainers komen nog even voorbij lopen. Wat verdrietig zeggen ze gevolgd door: "Wij hebben wel QR. Moeten we wat eten en drinken voor jullie halen en jullie toegooien?
Weer Oorverdovende Stilte.
Gevuld met Leegheid.
Het is wat het is. Stuk voor stuk zijn we geraakt, ieder op zijn - haar eigen manier. We zwemmen in het diepe, proberen een weg te vinden naar elkaar. Naar de liefde die je niet altijd voelt, maar er wel altijd is. We gaan allemaal naar huis. Volgen ons hart. Er is altijd een keuze.
De teamdag is nu echt begonnen.
Reactie plaatsen
Reacties
Je beschrijft het goed. Ik voelde me ook erg onthecht. Heb je een leuke dag gehad met elkaar en dan eindigt het op deze manier. Dit voelde niet goed ( en ik had al een naar gevoel bij die stomme code). Jammer dat er 1 collega was die zijn borrel belangrijker vond dan het team gevoel. Voor mij het werd het gevoel dat ik al had bij die stomme code genadeloos blootgelegd. Allemaal wel of allemaal niet. Voor mij was het allemaal niet. Ik hoop dat we elkaar gauw weer zien en spreken lieverd.
Dank je wel voor je open reactie Corine. Ik begrijp en voel hem. Alle gedachten en gevoelens mogen er zijn als je jezelf daar toestemming voor geeft en ik heb de indruk dat je dat hiermee doet.
Dat is wat ik ook probeer.
Vanmorgen kreeg ik een mail van iemand die verwoordt wat ik ook voel: proberen er met liefde proberen naar te kijken zonder er iets van te vinden.
Ja dat kan best een uitdaging zijn, dus ik ben aan het oefenen :)
Elkaar zien en spreken: we kunnen elkaar altijd ont-moeten :))