LEEF!

Ik gleed toch terug in dat gat, krabbelde omhoog, verloor grip, en viel een paar treden nóg verder naar beneden. Ik wilde het niet zien, en keek omhoog naar het licht onder het mom van focus op het positieve. Niks niet 'trust your struggle'.

Wat gebeurde er in die tijd? Het was een tijd van een hernia, hartkloppingen, niet meer kunnen concentreren,  intens moe zijn, uitrusten,  de draad oppakken, en toen die hernia me opnieuw letterlijk platlegde, ja toen.. toen begon me iets te dagen.

Mijn lijf vertelde iets dat ik niet horen kon, niet wilde maar waar ik niet langer onderuit kwam. Hoe ik mijn leven leidde, kon niet meer op die manier.  De manier van fulltime werken in een zakelijke wereld met alleen mijn hoofd, een prachtig gezin waar ik niet voldoende kon zijn. De manier van kop d'r veur, niet klagen maar dragen, is het niet leuk dan maak je het leuk, goede tijden, slechte tijden, alles gaat voorbij. Mijn hoofd was in al die jaren sterk geworden in strategieën en die hielpen me door situaties heen. Maar nu niet meer. Het was op.

Mijn hoofd kon niet  de opspelende hernia oplossen, de hartkloppingen, concentratieproblemen, het op zijn. Het was klaar. De hernia legde mij plat.  Er was geen andere uitweg dan stil liggen en morfine. Er was een weg naar binnen maar die wilde ik niet in. Ik wilde zo snel mogelijk naar buiten.

Van een paar stapjes schuifelen in huis, naar een rondje in de tuin, naar een rondje buiten de tuin, het bos in. Zo kwam mijn lijf verder.

De intense moeheid bleef echter, ook de hartkloppingen en de concentratie problemen. 

Onderzoeken werden gedaan om lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Ik zat in de spreekkamer van de huisarts. 'Niets gevonden', zei de huisarts. 

En nu...?  Stilte. Ik wist het wel maar ging het echt niet zeggen. Mijn hoofd ging ervoor liggen.

'Als jij het niet over je lippen kunt krijgen, zal ik het dan maar zeggen', zei mijn huisarts zachtjes terwijl haar allesziende ogen mij aankeken.

Ze zag verdomme alles.

Ik voelde mijn kaak verstrakken, mijn adem die inhield, mijn hoofd die zich afwendde maar mijn ogen bleven haar ogen van opzij aankijken, konden die niet ontwijken.
Ik zei niks. Maar wist, wie zwijgt, stemt toe.

Haar ogen waren genadig. De woorden zouden ongenadig zijn.  Ze moesten gezegd: 

Stilte. Oorverdovend.

'Je hebt alle verschijnselen van een burn-out', echoode nog na.

Mijn hoofd wist er niets tegen in te brengen.

Maar probeerde het toch nog terloops: 'Jij joh, die zo sterk is, prima dat een ander dit overkomt, heel menselijk, maar jij? Nee hoor, dat dacht ik van niet'.  

Stilte.

Het was donker om me heen.

Ik voelde me ontmaskerd.

Hield mijn handen voor mijn gezicht. Daardoor heen voelde ik de warme compassievolle blik van de huisarts. Ze wachtte rustig tot ik zo ver was.  

Opluchting kwam in me op omdat het hoge woord er uit was.

Mijn lijf schudde.

Tranen uit een diep dal kwamen hoog naar boven.

Mijn handen liet ik in mijn schoot zakken. 
Ik boog mijn hoofd.

De huisarts had... goddank alles gezien.

En daar op dat moment, ging mijn hoofd weer omhoog. Zag in haar ogen als een spiegel, een glimp van mezelf en mijn kwetsbaarheid.

Daar zat ik, gevallen in het diepst van alle ellende. Toen ik daar was en alles er mocht zijn, kwam er van alles naar boven.

Lang verstopt verdriet waar ik al eerder over schreef, en overtuigingen en overlevingspatronen die me lang hadden geholpen maar niet meer dienden.

Ik wilde zo veel mogelijk alleen zijn.  Thuis. Om niet uit te hoeven leggen, wat ik zelf nog niet begreep.

Het werd Sonja tijd. Een tijd van rust, bezinning en persoonlijke groei. Ik deed coaching, en psychosomatische fysiotherapie. Het maakte veel los en gaf me inzicht.

Voor't eerst in mijn leven ging ik alleen weg. Op een Me Time retraite op Terschelling. Zonder man, zonder kinderen. Ik voelde zo'n grote JA hiervoor. Zo loskomen van alles om me heen, wegvaren uit de haven, trossen los, op avontuur, terug naar mezelf. 

Na die intense retraitedagen, voer ik terug. Mijn man wachtte me op in de haven. Er was iets in mij verschoven en dat deelde ik met hem. Ik ging mijn hart volgen en zou wel zien wat het me bracht.

De Utrechtse doula opleiding kwam op mijn pad.  Na een korte zoektocht, wist mijn hart: Doen. Springen. Ja gewoon gaan met die banaan. 

Rete spannend maar wat werd mijn hart hier warm van. Dit keer waren het fijne hartkloppingen :) En zo sprong ik in 2018 de doula opleiding in.   

Daar ontdekte ik niet alleen wat ik voor anderen kon betekenen. Ook ontdekte ik bij door een aantal lessen in de opleiding, waardevolle puzzelstukken van mijzelf. 

Ik werd bewuster. Van hoe mijn start hier was geweest op aarde, hoe patronen en overtuigingen daaruit waren ontstaan, die me lieten overleven en hoe ik uiteindelijk op daarop crashte.

Overtuigingen als: Je bent niet genoeg. Maar vooruit nu je er toch bent, moeten we het er maar mee doen. Lief zijn. Oppassen.  Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Hou je maar stil.  Als je voor een dubbeltje bent geboren, word je nooit een kwartje. 

Mijn moeder hervond ik ook. Ook waren er angsten, zorgen en verantwoordelijkheden die ik van mijn moeder droeg. Ik gaf ze terug. Nee, dank je wel mam, hier zijn ze terug, ze zijn van jou. 

En dan terug naar nu, naar het 'ineens' docent zijn op de doula opleiding... 

 In 2018 schreef ik hiervoor in mijn curriculum illusionaire naast over hoe ik het doulaschap vorm wilde geven ook: 'Nadat ik voldoende ervaring heb opgedaan, wil ik ook meewerken aan het opleiden van andere doula’s'.

Tijdens de eerste lesdag las ik dat voor. Mijn hoofd zei: 'Best wel arrogant, je bent nog niet begonnen of je hebt het al over zelf doula's gaan opleiden. Mijn hart fluisterde, toe zeg het maar. Gooi het maar alvast erin. Dat zaadje gaat groeien en bloeien. Je krijgt  vanzelf hulp daarbij. Net zoals bij de andere zaadjes die je plant.'

Ik gaf ze water en die hulp, die was er al en kwam van nog meer kanten. Ja degene die dit nu leest en denkt, bedoelt ze misschien mij? Já jij ❤!

Ik vond een nieuwe balans. Op een gegeven moment belde ook de huisarts met haar allesziende ogen me: 'Ik heb lang niets van je gehoord en wil graag weten hoe het met je gaat.' Ja wat een dijk van een mens. Ik vertelde haar over de nieuwe balans. Die was ontstaan door de weg naar binnen te volgen en vanuit daaruit te leven naar buiten. 

Niet langer overleven.  Leven, voluit. En ja, lastige dingen dienen zich soms nog aan. Maar de leeuw in mij, die is wakker. Die leeft, leert en geniet. Die schudt zijn manen die de laatste jaren lang mochten worden.

Laatst zei zo'n leuke papa in de zwangerschapscursus verbaasd tegen me: 'Jij een burn-out gehad? Maar jij bent sterk! Met een diepe lach zei ik: Juist dankzij de burn-out.'

Trust your struggle.

Steeds meer leeuwen zie ik, in de doula opleiding, in mijn omgeving. Met kracht en zacht. Roar! En wat heb ik zin in het delen van elkaar en kennis op de doula opleiding en om samen te bloeien. En juist die lessen die bij mij eerder puzzelstukjes op de plek legden, ja je raadt het al, die mag ik nu verzorgen. Dus yes, feest!

Lieve lezer, dit was het weer voor nu. Fijn dat je de tijd hebt genomen om deze woorden te lezen waar je misschien ook een stukje herkenning in vindt? Mijn tip is, ga naar binnen bij jezelf en spreek je uit. Deel het blog gerust (druk op de deelknop hieronder) zodat we de wereld een stukje meer open kunnen maken met wat ons beweegt. Misschien sterkt het een ander of geeft het de ander net dat duwtje zichzelf ook te delen.

Voorlopig even genoeg over mij zelf. Er is namelijk wat anders in wording. Binnenkort hoor je hier meer over... verklappen kan ik wel dat het een prachtig open iets is.